Ten tijde van dit schrijven was het reële einde van mijn reis in zicht. Geen tijd om om de hete brei, of in dit geval koene (in van dale oer-hollands staat koen voor dapper) brei heen te draaien, geen gezever. Ik ga een poging doen om 4 landen in 2 en een halve maand op een gedrongen korte en visuele manier uit te leggen. Jullie zullen dan ook wel begrijpen dat dit verhaal de meeste krenten uit de pap….paarse skittles….ballen uit de soep….roze lovertjes…how how, liet me even mee slepen…focus koen……..koene brei!
Waar waren we gebleven…? Ergens halverwege de grens tussen Colombia en Ecuador. Tussen het reizen door was ik een Hongaarse dude tegen gekomen die in zijn eerste indruk chillendheid achter liet , we besloten samen verder te reizen naar Quito. De tweede indruk was asociaalheid, nummer drie, bittere bewuste depressiviteit en azo nummertje vier beschrijf zijn motivatie om te reizen, coke en drank. Ik besloot hierop, bijna hypocriet, vroeg in de ochtend gang te maken naar een ander hostel, toepasselijk maar waar was de naam van het hostel “secret garden”. Helaas niet secret genoeg kwam ik achter want na een dag stond mijnheer hongaar hier ook op de stoep. Na een ietwat ongemakkelijke dag bleek gelukkig dat iedereen hem wel uit kon boeren en werd mijnheer het hostel uitgebonjourd!
Tijd voor wat actie want de volgende dag stond er een wedstrijd voor de Copa Libertadores op de planning, Quito vs een elfkoppige Braziliaan team. Zelfs een voetbalfanaat als ik was hier duidelijk op zijn plaats…..
Na het “wij gevoel” wat gestimuleerd te hebben met een woordenwaterval van puta, hicho de puta, mariqa, mariqon werd gewonnen door onze jongens
Na het canyoping een aantal dagen gepitched tehebben bleek een 5 koppig gezelschap niet geheel ongevoelig voor mijn overtuigingskracht en werd gang gemaakt naar het cloudforest. Hier werd een spannend tuigje aangetrokken en vervolgens vlogen we in luttele seconden van boom naar boom.
Door dapperheid gedreven bleek dat zelf de Koenste ridders niet onaantastbaar zijn. In mijn volgende bustrip werd tussen absolute alertheid en het even sluiten van de oogjes op wonderbaarlijke en bijna respectvolle wijze mijn moneybelt met paspoort etc. uit mijn tas gegoocheld. Deze houdini- act-alike wist de tas, met de lus om mijn been, onder de stoel door te halen om vervolgens zonder de hangslotjes te beschadigen mij uiterst vriendelijk van mijn geldbeld te ontdoen. Dit alles zonder geluid en binnen 5 minuten!! Het enige antwoord wat ik hierop heb is: HULDE en een niet hiervoor onderdoend applaus.
Na twee dagen van bureaucratie en oneindig gestempel ben ik met tijdelijk paspoort in de zak vertrokken naar Banos, volgens de lonely planet avonturencapital van Ecuador en wat mij betreft van Zuid Amerika. Het eerste wat we deden toen we aangekomen waren was het huren van buggies die met een niet teleurstellende 80 km per uur laag aan de grond perfect waren afgesteld op het stimuleren van een aantal driftende mondhoeken. Tijdens deze trip werd meteen duidelijk dat Banos over schitterende natuur beschikte, in tunnelvisie werden beliaande palmbomen afgewisseld door een her-bergend landschap wat versierd was met een overflow aan watervallen.
De volgende dag werd de motor ingeruild voor wat lichamelijke aandrijvingskracht in de vorm van mountainbikes. Wat beschreven werd als een “dramatische downhill” werd in realiteit een “rampzalige uphill”. Dit zorgde voor de nodige verzuring waardoor de volgende dag met lood in de benen aan een crossmotor tocht werd begonnen. Ja, je hoort het goed, een crossmoter van 400cc onder mijn allesbehalve zadelvaardige billetjes! Hierdoor, enigszins nerveus en ontdaan door een variant van de plank(gas)koorts, werd gang gemaakt naar de verhuurtoko waar het zaak was overtuigd van eigen kunnen weg te rijden. Met vlag en wimpel geslaagd voor dit “iets” te korte examen werd begonnen aan een tweedaagse trip die sowieso in de top 3 van beste dingen uit mijn trip zou belanden. Jungle, bergen, asfalt, kiezels, modder, 90 en -90 graden haarspeldbochten, regen, zon en onwaarschijnlijke viewpoints werden willekeurig met elkaar afgewisseld. Een gevoel van vrijheid, spanning en ultiem genot resulteerde in een gierige bezitterigheid en het als-ik-thuis-kom-wil-ik-een-crossmotor syndroom. Het maken van eenhandige filmpjes was helaas iets te link, dus check this-shid-out…..
…Trouwe ros deel 2
In het strakke avonturenschema was het nu tijd voor een dag van rafting en canyoning. Gedurende het rafting maakte we kennis met een aantal stroomversnellingen van klasse 4 a 4,5 en in het hier opvolgende canyoning werd abgeseild van 5 watervallen waarvan de laatste een glibberige 40 meter bedroeg. Relatief en snotverwend klasseer ik deze gebeurtenissen weer met een decadente glimlach. De laatste dag in adventure-city stond in het teken van de twee events die in gedachten al “ganzenbulten” op de bibberbenen veroorzaakte. Een weddenschap moest mij en mijn Amerikaanse chick overtuigen om er toch beiden aan te geloven. Als eerste op het to-do-for-two lijstje stond puenting, oftewel een pendulumsprong van een gigantisch hoge brug. Ingrediënten voor dit galgemaal: sexy tuigje, 100m hoge brug, een iets te onelastisch touw, bibervaste benen en uiteindelijk een al dan niet synchroon gesprongen duik in de diepte.
1 minuut 25: Synchroon springen in alle gewichtsklasse (ghe ghe…wel gezellig)
Nummer twee op de to-do-for-two stond niet voor niks op nummer twee. Het was tijd voor het in Ecuador en Peru traditionele en bourgondisch eten of binnenhouden van kooy, volgens de partij van de dieren direct verwant aan de oooh zo pluizige en troetelige cavia. Ingrediënten: …Cavia…een weddenschap…een neusknijper...vliegtuigjes...veel honger……en…iets vloeibaars.
Make you’r own stop-motion-movie van “Hoe de cavia van top tot teen in koen verdween”
Onomstreden bewijs dat ook Ecuador “the bomb” is blijkt wel uit het feit dat het volgende plaatsje waar ik heen ging mijn favoriete plek uit mijn reis is geworden. Montenita...surfers walhalla, uberchille hippiesfeer, oneindige parties en overheerlijk eten. Na aankomst werd direct en bijna fetishistisch de beste en mooiste plank uit mijn surfgeschiedenis gehuurd, een plank van balsa-hout en ik beloof je, dit is een extra surfdimensie. Maar ook hier moest opgelet worden, grote mensengolven waren ook hier aan de orde van de dag. Na een paar dagen had een coole groep mensen op me heen verzameld, 5 ierse chicks, 1 amerikaanse, 1 zweedse, en een noorse dude! Elke avond werd meesterlijk gebruik gemaakt van s’werelds beste uitvinding, serieus nobel-prijs-waardig: coctailstreet, een strandstraat met 40 kraampjes met de heerlijkste tropische vruchten, gesommeerd met de heerlijkste alcoholische versnaperingen vormt een opstelsom van het kostelijkste hemelvocht ter aarde!! Alsof niemand minder dan god himself over je tong heen piest!
Gods little moisty secret
Alsof dit nog niet genoeg was stond mij nog een andere aangename verrassing te wachten. Voor Pasen werd flink uitgepakt met technoheld Steve Bug uit Duitsland. Omdat ik hier nog een kleine week op moest wachten ruilde ik Montenita tijdelijk om voor Puerto Lopez, huis van Poor men’s Galapagos, isla de la Plata. Helaas bleek deze vleiende bijnaam een grote poor men's deceptie. In plaats van groene vegetatie en een uitgebreide diversiteit van tropische diersoorten bleek het een stoffig , broeierig nest met een vijftal stoffige, broeierige vogels. Reden te meer voor een snelle terugkeer naar Montenita. Tijdens Semana Santa of Pasen barste het feest los. Onder luid minimal geweld schuifelde de van slippers voorziene voetjes door het zachte strandzand, coctail in de eene hand en het andere vuistje ging met volle overgave ritmisch op en neer tot een uurtje of 10 in de ochtend.
Na Semana Santa besloot ik vrij snel door te reizen naar Peru. Voor binnenkomst stond me de gevaarlijkste grensovergang van Zuid Amerika te wachten, voor het eerst alleen. Gelukkig verliep het voorspoedig, op z’n Zuid Amerikaans moest ik 4 uur in the middle of the night in niemandsland wachten omdat het duane-systeem niet werkte. Na uiteindelijk Peru binnengekomen te zijn viel ik uitgeput in slaap en mistte in mijn eerste stop, Mancora. Hierdoor besloot ik er maar 15 uur achteraan te plakken waardoor ik na 34 uur aankwam in Lima. Deze reis werd gelukkig veraangenaamd door een ontmoeting met een groep Colombianen. Onder het genot van een fles nostalgische aguardiente (Colombiaanse versnapering) werd de busreis letterlijk uitgezongen. Lima bleek een scizofrenistische stad. Het door Amerikaanse invloeden bevuilde miraflores was een vieze vlek in een vieze stad. Het gerenoveerde stadscentrum daarentegen is bijzonder indrukwekkend. Ook de golven aan het kustgedeelte van Lima zijn perfect, geen strand, plons, direct de zee in en hier werden door de perfecte swell de zeesterren van de bodem gesurft.
Na de avonturenradar opnieuw aangezet te hebben nam Rob, een engelse dude die ik eerder ontmoet had in Quito, contact met me op voor een zogenaamde “plesant surprise”. Ik rees hiervoor af naar Huacachino, een piepklein dorpje in het midden van een prachtige oase in de grootste zandduinen van de wereld. Voordat de verrassing kenbaar werd gemaakt gingen we eerst de duinen verkennen onder leiding van een suïcidale formule 1 gids die in een zelfgeconstrueerde sandbuggy ons keer op keer door het oog van de naald heen scheurde. Na de nodige drifts en jumps werd een poging ondernomen tot sandboarding en dit werpte zoals te zien op onderstaande foto’s zijn vruchten af.
woe(st)stijn
Tijd voor de verrassing, tijd voor apres sandboarding....vanuit een verfrommelde plastic zak werd een oude waterfles tevoorschijn getoverd. De fles was gevuld met een slijmerig groen brouwsel. Na de fles geopend te hebben bleek de geur overeenstemmend met de looks zuur en chemisch te zijn. De fles bleek San Pedro cactus sap te bevatten of in mijn ondertussen ingewijde volksmond, mescaline. Na het protest van mijn maag te hebben gadegeslagen kon de trip beginnen. Een skala aan lachbuien, freetkicks en hallicinuaties was het gevolg, dit alles ervaren in s’werelds mooiste hallicunatieplek, voorbestemd zo werd aangenomen.
Als ware cultuurbarbaren werd ook het hier opvolgende wereldberoemde Machu Pichu het slachtoffer van het groende goedje. Een op zichzelf al wonderbaarlijke ervaring werd hierdoor nog net even iets magischer. Amerikanen met vers aangeschafte avonturiersoutfits, japanners met de nieuwste spionageprofie camera’s en zogenaamd avonturierlijke supersized padvindsters stonden in het middelpunt van ons vertier.
Machu pichu met groene saus
Hier word niet meer over uitgeweid omdat absurder nieuws staat te popelen om uw geweten binnen te treden. Na onze zelf gearrangeerde, allesbehalve officiële, tocht naar Machu Pichu stond ons een busrit van 12 uur te wachten. Het was ondertussen donker en na een uurtje of 2 was iedereen in slaap gevallen. Tot dat na een luid geschreeuw iedereen wakker schrok. Nadat vervolgens 1 iemand de moeite nam om uit het raam te kijken wisten we niet hoe snel we de bus uit moesten komen. Vervolgens stond ons een schrikbarende confrontatie met de realiteit te wachtten. De buschauffeur was in slaap gevallen en de bus stond met een wiel over de afgrond te balanceren. Minimaal 100 meter diepte was ons gelukkig bespaard gebleven. Met behulp van juridische versterking en een bulldozer werden we weer de weg op geholpen en kwamen we gelukkig met de schrik vrij.
Kwetsbaarheid alom
Na dankbaar weer op adem gekomen te zijn werd doorgetrokken naar Araquipa. Hier werd na het ontmoeten van wat andere engelse base-booys een barman overgehaald om zijn avond om te toveren in een dubstep avond waardoor het bergbeklimmen van de volgende ochtend in het gedrang kwam. Niet geslapen en nog half onder invloed van de aan de bar verkrijgbare destilaties stond er een beginnersberg, wat abseilen en een achterover hellende wand van 29 meter te wachten. En ik kan je verklappen je wringt je vingers in kloven waar geen kinderspel(t) tussen te krijgen is.
Mag het misschien een metertje meer zijn…?
Na Araquipa besloten we een eind te brei-en aan Peru, tijd voor Boliviaanse brei. Met lake Titicaca als tussenstop kwamen we aan in La Paz, partycapital van Zuid Amerika en eerlijk is eerlijk onlosmakelijk verbonden met cocaïne. Het wordt je op elke hoek ongegeneerd en bewust van ontstoken steekpenningen aangeboden voor een luttele 5 dollar per gram. En ongeloofelijk maar waar, er is zelfs een coke bar! Deze best lopende bar van La Paz zit vol met gringo-geneuzel, 18 jarige engelsen die hun puberteit nog niet helemaal onder controle hebben en dagen achtereen experimenteren met coke, drank en sex. De vaagheidsgraad is op zijn minst vergelijkbaar met voormalig after-club Zino’s (RIP). Op het menu had men de keuze tussen goedkope en ….minder goedkope coke, de bar was open zolang er mensen staande bleven soms wel tot een uurtje of 13.00 in de middag. Om jullie een kleine indrug(s) te geven….
Het oude wit
Al snel werd het witte neuspoeder verruild voor het meer pixelwaardige witte zout van de zoutvlaktes in het zuiden van Bolivia. Een merkwaardig maar “schitterend” geheel. Gedurende deze tocht werden 1000 km afgelegd, in een zouthostel geslapen, geisers op de proef gesteld en werd lama en flamingo gegeten.
Het nieuwe wit
Na terugkeer naar La Paz werd snel aanstalten gemaakt om naar de jungle te gaan. Bepakt met de nodige zonnebrand en anti-muskiet werden we in een klein vliegtuigje overgevlogen naar Rurrenabaque alwaar direct een pampastour uit de reisburo-schappen werd getrokken. Na kennis te hebben gemaakt met mogly de indiaan, onze gids, werd te paard vertrokken naar de pampas. Naargelange indiaanse humor werd met stokken op de paardenbillen (bovenste van benen?) getetst en moesten we in gallop, een wat provocerende maar niet minder vrije en gruwelijke ervaring. Aangekomen bij de pampas moesten we ons kamp zelf opzetten. Het kamp bestond uit een stok of 8, wat plastic en de nodige hoeveelheid muskietennetten. Onze gids bleek in mijn ogen het meest charismatische opperhoofd uit de indianengeschiedenis en vertelde ons alles over zijn pachamama (moeder aarde) religie. Omdat het de 2de keer was dat deze tour werd gehouden werd letterlijk onze weg door de rivier gevochten. Het gevaar lag echter op de loer omdat mamma-rivier huishield aan alligators, kaaimannen, piranha’s, roze dolfijnen en hier en daar een anaconda. In de avond werd voor piranha’s gevist en uiteindelijk werd dankbaar buit gemaakt. Ook werd a la Steve Erwin triomphantelijk een aligator gevangen door mijnheer Hiawatha.
“Onontdekte pampas stam ontdekt door BBC”
Vervolgens werd de jungle in getrokken om de magische werking van moeders takken en bladeren aan analyse te onderwerpen. Er werden termieten van bomen gelikt (boordenvol miniralen) , larven uit kokosnoten gemachetiet en naar binnen gesmakkeld (erectiebevorderend) , er werd melk uit boomstammen gedronken (ironisch maar waar voor moeder(s)melk) , een ook de locale fruitsoorten konden ons niet bespaard blijven (vrijwel zonder uitzondering met sexueel stimulerende acthergrond) . Om moeder aarde te bedanken voor al deze lekkernijen werd geheel in ceremonie (en enigszins onresprectvol, alsof moeders een client van Keith Bakker is) de aarde besprenkeld met een locaal alcholbrouwsel van suikerriet van 96%, cokabladeren en urine.
Gastvrijheid volgens grootmoeders recept
Tijd voor “the World deadliest road” , klinkt angstaanjagend en ik kan je garanderen, dat is het ook. Door mij en me mattie werd voor een goedkopere organisatie gekozen en dat ging ten kostte van de fietsen. Er werd 4km absoluut (verticaal) in een uurtje of 3 (incl. pauzes) naar beneden gerateld en de wegen werden vrijwel de gehele tijd afgekaderd met afgronden van soms wel 500m diep. Ik kan hierover verder gaan opscheppen maar ik denk dat de beelden voor zich spreken.
Fietsen…door het oog van de naald
Het volgende event was hilarisch en beschrijft exact de humor van de gemiddelde Zuid Amerikaan. Cholitawrestling kan het best beschreven worden als een gevecht in een ring tussen allerlei freaks of nature, mortal combat figuren, dwergen (JEUJ!), en niet te vergeten de alles overwinnende cholita’s (de in traditionele klederdracht gedrapeerde vrouwen). In het gehele publiek, jong maar voornamelijk oud, werd ondanks de hoge nepheids-graad als hooligans en vaak met fysiek geweld gereageerd op de stand van zaken in de ring.
De boliviaanse Pipi Langstrom
Voor de grand de finale werd doorgetrokken naar Buenos Aires in Argentinië. Een metropool van een stad, je wel stellen “the capital of south america”. 24/7 nightlife, op alle vlakken lekker vlees, zowel vrouwelijk als koeielijk. Al moet ik heterosexueel en ubermannelijk, ondanks mijn monogamie, toch stellen dat mijn voorkeur uitging naar het vlees van de koe. Sorry carnivoren, zonder broodje-aap-aandikkerij, kan ik toch echt wel stellen dat het beter is dan een orgasme. Voor zover dit nog niet grand de finale genoeg is had ik een afspraak gemaakt om te gaan kydiven….waaaaaaaaaaaaaahhhhh
Ondertussen ben ik al meer dan een week thuis, leid ik volgens de dokter aan een post traumatische travelers depressie. Op zijn advies werd ook gesteld dat het rehabilitatie-bevorderend zou werken als iedereen mij zowel financieel als sociaal helpt om deel te nemen aan de nodige festivalmedicatie.
Dank voor het warme welkom…en tot snel!
Gedurende mijn reis door centraal america is deze nobele nederlander een aardige kudde carnivals lodgenoten tegen gekomen. Al deze genoten wereden gekenmerkt door hetzelfde probleem, het bleek op afstand bijna onmogelijk om een appartement te regelen voor dit begeerlijke event. Met het voortouw in de hand besloot ik om een week voor de carv¡nival naar barranquilla te gaan omn te kijken of er een appartement te regelen viel voor deze genodigde selectie van 13 multi ethnische dwazen.
Vergezeld met partner in crime Cas vertrokken we naar barranquilla alwaar we werden gedropt bij een hostel in wording, althans….dat was op dat moment nog maar de vraag. Een ietwat overvriendelijke colombiaanse man kwam ons enigzins verbaasd tegemoet. Na uitgelegtg te hebben dat we een groep van 13 man vertegenwoordigde voor het carnival bleek het direct een schot in de roos. Papa had namelijk meerdere appartementen in de stad en zou voor de gelegenheid de studentjes vervangen voor de iets meer kapitaalkrachtige reizigers. Nu stond ons de volgende uitdaging te wachten: Hoe maak je een deal met latino´s? Deze vraag lijkt simpel te beantwoorden maar het tegengestelde is waaar. Deze skitsofrenistische, zwakbegaafde lamballen komen constant terug op afspraken, zijn altijd te laat en kunnen de meest simpele rekensom nog niet beantwoorden. Excuses voor deze overflow aan bijna facistische frustratieve superlatieven, maar ik heb toch het gevoel dat het in dit geval op de waarheid berust is. Na uiteindelijk toch een deal gemaakt te hebben werd dit beklonken met een mix van de nodige glazen aguadiente (colombiaanse likeur), medillin (colombiaanse rum) en een met de locals bevriende groep colombiana´s (colombiaans vrouwelijk vlees).
En toen…..eindelijk was het dan zo ver…na een avond betekenisloos vlees werd baan gemaakt naar het vliegveld. Het meest betekenisvolle malse stuk vlees van deze planeet zou arriveren om met een ander stuk vlees herrinigt te worden. Na 3,5 maand tikken kon deze tijdbom exploderen in een 17 daagse tocht met mijn werderhelft…YEAHHH!!!
Spoorloos....
We hadden nauwelijks tijd voor een paar uurtjes privacy omdat we een, op aanvraag, strakke colombiaanse reisplanning volgde. Vrijwel direct rezen we af naar Taganga om daar de track naar ciudad perdida (de verloren stad) te regelen. Als ware indiana Joan en Jones werd, zonder rekening te houden met eventuele jetlags, de volgende dag gang gemaakt naar parc tayrona. Omdat we carnival in het vooruitzicht hadden moest de tocht in 4 in plaats van de gebruikelijke 6 dagen afgerond worden. Trotsering van verticale hellingen, brandende zon, hongerige muskieten werden beloond met onwaarschijnlijk mooie jungle beauty, ontmoetingen met pocahontas-achtige indianen en schitterende historisch interessante ruines…..Het begin van een aftelsom van gezamelijke gebeurtenissen en ervaringen.
De volgende aftelstom is een 6 daagse trip, een fear and loading trip, door de 1 na grootste carnival van de wereld. Een trip in het teken van salsa passie, drankdowners en kleurloze uppers en niet geheel onbelangrijk een reunie van mij en 13 andere uit een soorgelijk hout gesneden carnavals matties. Een m ix van britse, kiwiaanse, schotse, deense en hollandse ingredienten zorgde voor een structureel 6 daags genot.
Uitgeputter dan de 4 daagse track naar ciudad perdida strompelde we een bus in naar Cartagena, een van de mooiste coloniale steden van Colombia. Een stad waar het centrum in zijn geheel gerenoveerd is en bruisende romantiek uitrstraatld. Nog enigzins beinvloed door mijn uitgeputte brein besloot hare decadentie, lian, een restaurant te kiezen. Hier kregen we uiteindelijk een rekening voor onze neus geschoven van 75 dollar wat oneindig veel is voor Colombia. Dit zorgde voor een realiteitsbesef waardoor ik onteerd in mijn zorgvuldig opgebouwde oerinstinct en leeggelopen portemonee huiswaards keerde.
Vervolgens werd teruggekeerd naar het charismatisch mar ubercharmante Taganga. Een klein vissersdorpje waar cliché olé, de tijd leek stil gestaan te hebben. Overstroomd door creativelingen die onder het mom van kettingen, sieraden en ander gefutsel het hele scala aan verdovende en hallicunerende middelen verkochten. De overflow aan gringo´s die deze rust op tactvolle wijze verstoorde werd veroorzaakt doordat ook hier het duiken bijzonder goedkoop was. Dit was dan ook een van de redenen om terug te keren naar Taganga, voor mij een afscheid van de kleurrijke overbevolkte caraibische onderwaterwereld en voor me ietwat onervarenere chicky een welkome kennismaking met de onderwaterwereld. Redelijk vroeg in de ochtend werd per boot opnieuw gang gemaakt naar park tayrona, dit keer niet voor een uitputtende tocht in de bovenwaterwerld maar voor een verkennende tocht beneden zeeniveau. Voor een wanne-bé-ckpacker werden de vereiste duiktechnieken in de minicursus verrassend snel en bijna instinctief afgerond. Als een waar kikvorskoppel werd de 1ste duik ingezet en zouden we de dodelijke tigerfish en het gebruikelijke kleurenarsenaal aan tropische vissen spotten. Vervolgens werd gepauseerd o peen van de mooiste stranden gecreeerd door pacha mama (moeder aarde). Ook werd dankbaar gebruik gemaakt van moeders gulle tonijn overschot, deze werd zo vers als mogelijk op de BBQ klaargemaakt. Na deze moeilijk te verlaten creatie gingen we weer down under. In deze tweede duik werd kennis gemaakt met mijn levenslange latente lievelingsdier, de zeekomkommer (een glibberig gourgetvormig schepsel met een gigantische anus)
Van anus naar lianus naar gezamelijke aftelling omdat het helaas tijd was voor de laatste bestemming. Dit was een camping van de oostzijde van parc tayrona waar palmbomen, witte stranden, giga kokosnoten en giga golven de basis en veelzijdigheid vormde voor een primitieve decadentie aan ervaringen.
Na deze intense maar rustgevende dagen aan het strand stond de teller op 1. Nog 1 nacht tezamen om vervolgens met 4 uurtjes slaap in de ochtend het vliegtuig te pakken naar Bogota. Onverwacht deed zich het volgende dillemma voor in het met motels overgoten centrum van barranquilla: 4 uur bedhuur voor 5 dollar of 15 dollar voor een nacht in een hotel. Puur en alleen omdat het onze laatste nacht was werd door lian a là bourgousie gekozen voor de relatief ¨dure¨ optie in plaats van het geplastificeerde motelbed. De volgende ochtend stapte we gezamelijk het vliegtuig naar bogota, voor mij een tijdelijke eindstop en voor lian een transit naar New York (hoe decadent!?). Na de nodige krokodillentranen te hebben weggepinkt zat het afscheid erop en stond ik er eindelijk weer alleen voor.
Nu onze aftelsom erop zat moest ik er, eerlijk is eerlijk, toch wel weer aan wennen dat ik er alleen voor stond. Helemaal omdat Candelaria, het studentengedeelte van Bogota, een bruisend urbaan geheel in een dorpse setting goed in de smaak gevallen zou hebben bij me chicky. Dat ik er alleen voor stond werd nog eens versterkt doordat ik in een volledig spaans georienteerd hostel terecht kwam, goed voor mijn spaans, iets minder goed om het gigantisch gapende zwarte gat aan verdriet te verwerken, cultuurtherapie was hierop het antwoord.......
Snuiven van cultuur hoeft niet altijd letterlijk
De volgende stop was Cali, het zou de beurt zijn aan de salsa hoofdstad van de wereld die gekenmerkt zou worden door een overgemiddelde plastificatie van vrouwelijke ledematen. Beide beloften waren enigzins teleurstellend, de verwachte topless salsa dansende bimbo´s hadden zich goed verstopt voor de in grote getale aanwezige bronstige gringo mannen. Teleurgesteld op zoek naar andere opties besloot ik te gaan parasailen, 25 euro voor een spannende sprong van een cliff om vervolgens (iets te) relaxt van het stadse uitzicht te genieten.
Overmand en enigzins vermoeid van de stedelijke drukte en chaos bestloot ik naar het volgende natural parc te gaan. Het misterische “tieradentro” oftewel “ín de aarde” had graftombes en muurschilderingen te bieden. Maar voordat het zover was lag het volgende avontuur op de loer. Fase 1 van missie “tieradentro” stond in het teken van een busrit van bogota naar Popayan waarin naar hartelust zwartrijders werden opgepikt omdat er een staking was in het openbaar vervoer. De hierdoor oververpakte bus was een klamme marteling omdat mij aangeraden was (voor mijn eerste lange afstandsbus in zuid amerika) vooral veel warme kleren aan te doen omdat de airco gebruikelijk op de ijspegelstand zou staan. Fase 2 werd ingezet na een overstap in Popayan naar Tieradentro. Mij van mijn desorientatie in the middle of nowwhere bewust vroeg ik de busschaufeur mij wakker te maken bij aankomst in het nabij gelegen dorp. Ondanks de bumpiest road ever viel ik zoals gezegt in slaap. Zoals niet gezegt werd ik 2 dorpen later (+/- 40km) wakker gemaakt. De chaufeur kon niks meer voor me doen en onder het mom van een bus in de andere richting uit de bus geschopt. Zoals u allen waarschijnlijk wel verwacht kon deze beloften niet nagekomen worden. Zo was ik in de schemering van 17.00u ineens totaal op mezelf aangewezen in een dorp met maar liefst 10 huizen en een tienda (winkelTJE). Gelukkig was de eigenaresse de liefste dorpstroela van Colombia en wist ze me te vertellen dat binnen de dagelijkse dorpsroutine José en Hesus nog niet gepaseerd waren in mijn richting. Helaas voor Koen, José en Hesus never showed up. Mij al voorbereidend o peen tienda-vloeren bed vertedle de eigenaresse dat ik nog een mogelijkheid had. Buurman carlos had een motor en na aangeklopt te hebben bleek hij bereid mij voor 10 dollar te verplaatsen naar tieradentro. Met 18 kilo aan backpack op mijn rug stapte ik achter op mzijn niet al te nieuwe motor. Het zou een uur duren voordat vriend Carlos zijn motor tot stilstand kon zetten. In dit uur werd zigzaggend bergen beklommen met 5km/uur omdat mijnheer zijn motor uit kostenbesparing op de pruttelstand had gezet. Ndat de top bereikt was werd neerwaarts gekeerd met ehulp van de zwaartekracht. De motot werd uitgezet en de bekiezelde bochten werden me behoud van alle snelheid, wederom uit kostenbesparing, driftend gehaald. Na een zenuwslopend uur van buikspiertraining was ik Carlos uiterst dankbaar en kon ik uitgeput mijn bed opzoeken.
Na een ietwat innig uur was ik heer Carlos uiterst dankbaar
De volgende dag was tieradentro-dag en tijd voor fase 3 van het avontuur. Het enige punt was da talle graftombes verspreid lagen over een berachtig gebied van 30 vierkante km. Gedreven door luiheid en nieuwsgierigheid besloot ik een paard op de kop te tikken om mij door het landschap te verplaatsen. Geen enkel probleem zo bleek, zelfs zonder ervaring of gids werd mij het vertrouwen gegeven door de eigenaar. Na een snelcursus paardbesturing en de nodige fluisteringen waren het paar en ik 1 en werd gang gehobbelt naar de 1ste graftombe. Supersmalle paden, oerwoudachtige heuvels en rivier overstekingen maken het geheel een waar knol-hobbel-genot. Met de nadruk op hobbel kreeg ook het paard in de gaten dat ik niet beschikte over het nodige Anky-talent. Voorgedreven door grootheidswaanzin besloot het paard het psychologisch wie-is-de-baas spelletje te spelen. Na het nodige stijgeren, bokken en happen naar mijn voeten besloot ik mijn mindere te erkennen en keerde ik onder ge(gr)hinnik en hoongelach van de locale indianen terug naar mijn hostel.
Na acceptatie van mijn verse paardrijfobi werd popayan bezocht. Een wit aanzicht van koloniale gebouwen en spaanse architectuur. Enigzins geinfecteerd door reizigersnobery en koloniale dorpen moeheid besloot ik het geheel wat spannender te maken door telkens wanneer ik de weg niet wist de weg te vragen aan de uit gebrek aan rood (light district) in geruime mate aanwezige prostituees. Het onbegrip en de verbazing: “Of hij spreekt geen spaans of hij is de meest naive gringo ever!???”. Binnenpret roeleerd de pan uit, especialy when you´re alone!!
Omdat men na new years gebruikelijk en oer-hollands kalvinistisch goede voornemens dient te hebben werd op mijn verzoek eens kritisch teruggeblikt op de afgelopen reisweken. We kwamen tot de conclusive dat er de afgelopen tijd net iets teveel buitenlandse valuta zijn besteed aan het locale gerstennat. Op naar Nicaragua dan maar…..................het land van s´werelds beste rum en rode draad in dit verhaal…...Flor del Cana!!!
De grensovergang van Honduras naar Nicaragua was een paradeis voor de noodzakelijke fiets-taxi-bandieten. Noodzakelijk omdat van grens 1 naar grens 2 een, naar hun zeggen, grote afstand niemandsland overbrugt moest worden. Na letterlijk belaagd tezijn door deze tuc-tuc boeven accepteerde we naïf voor 5 dollar p.p. naar de andere kant te rollen. Dit bleek uiteindelijk 1 km te zijn, met andere woorden sowieso 4 dollar teveel. Dit resulteerde in een mix van Canadese, Deense, Hollandse en hier en daar wat Spaanse scheldwoorden van onzer zijde. Waarop door hunner zijde een regelrechte fiets taxi omsingeling werd ingezet. Aan ons de beurt om snel met de staart tussen de benen en 4 dollar lichter veiligheid te zoeken in de dichtstbijzijnde bus.
Aangekomen in Leon werden de eerste flessen Flor del Cana ingeslagen en op het strand soldaat gemaakt, heerlijk! Toch bleek deze eerste kennismaking met Nicaragua vol met tegenstellingen na onze eerste rum….en onze eerste maaltijd….of zo iets!
Hare heerlijkheid v.s. ransjige sjlamie gruwel gruwel
De volgende dag stond in het teken van volcano boarding. Eerst werd gang gemaakt naar het natuurreservaat waar cliché foto nummer 1 voor exotische werd geflitst. 
Nauwelijks bekomen van mijn slangenfobie werd s´werelds meest actieve vulkaan (klinkt ruig, maar eerlijk is eerlijk..het betreft kleine erupties) beklommen. Eenmaal op de top aagekomen moesten we naar beneden. Er stond een helling op ons te wachten waarop het, voor veel mensen wel bekende, snelheidsrecord met de fiets finaal mislukte ( klik hier voor het snelheidsrecord op fiets .Met het board konden snelheden van 80 tot 90km per uur worden bereikt. Ik stond samen met een Deense dude in de startblokken…..3…..2……1…… GOOOOOOOOWWWWWWWWWWW !!!
Nederland – Denemarken…............(voorlopig) 1-0
Omdat Leon naast volcano boarding niet ‘the place to be’ is vertrokken we vrij snel naar Granada, een van de mooiste (zo niet het mooiste) koloniale dorp van central America. Zelfs voor mijn generatie werd het bezoeken van kerken, pleienen en straten zo onwaarschijnlijk interessant. Toch resulteerde deze zogenaamde degelijkheid in een adrenaline overschot die moest worden geloosd in een oer-mannelijke baseball derby, de numm. 1 sport van Nicaragua. De tribunes en selfs de omliggende bomen werden bewoond met baseball hooligans.
Binnen een aantal dagen werd het land-leven verruild voor the ajland (creoolse gangsta slang) way of life op de Corn Islands. Twee paradijselijke eilandsjes waarvan de kleinste niet eens verontreinigt is met grootse westerse uitvindingen als; motorische aangedreven voertuigen, internet, straatverlichting en er was zo goed als geen electriciteit en van geasfalteerde wegen had men ook nog nooit gehoord. Maar voordat we hier aan zouden komen moest eerst de zee van vaste land naar de Big Corn en de zee van de Big Corn naar de Small Corn worden overbrugt. Beid keren gooide moeder natuur roet in het eten. Haar eerste poging zorgde door orkanen in zuidelijk VS voor een gecrashed vliegtuig waardoor wij 2 dagen moesten wachten. Vervolgens werd in een 12 persoonsvliegtuigje toch gevlogen naar de Big Corn. Hier aangekomen bleken we net te laat voor de boot. Achteraf maar goed ook omdat deze boot officieeel nooit had mogen varen. Doordat ze de locale politie hadden omgekocht bleek het zojuist afgekondigde tsunami alarm (door aardbeving in Haiti) ineens niet meer zo belangrijk. Een aantal dagen later bleek de zee ‘kalm genoeg’ voor de eerstvolgende overtocht….zoals te zien, een uiterst comfortabele rit.
Een voorspoedige rit op kapitein schuimbaard d´n twidde
Gelukkig kon snel de rust hervonden worden op de Small Corn alwaar we in een hutje sliepen 3 meter van het strand en maar liefst 3 dollar per nacht. Het eiland is overgelopen van oer-heerlijk primitivitijd wat zich uitte in van alles waarbij de wc de klop op de vuurpijl was. 
Mijn eerste grote boodschap werd letterlijk terug gebonjourd…wanneer ik zat te kakken werd van de andere kant doorgespoeld met een emmer water waardoor bij mij mijn zorgzaam gecreeerde kunstwerk weer omhoog kwam. Bruine billetje waren het gevolg. Dezelfde avond werden we warm verwelkomd middels een toga party. Verkleid als ware romeinse warriors bleek dat wij de enige waren die ons aan het thema gehouden hadden. De volgende dagen zouden in het teken staan van een uitgebreide diversiteid aan internationale drankspelletjes, naar dagelijk ritueel terugkerende flessen flor del cana, overheerlijke en verser dan vers klaar gemaakte kreeft, aardig wat kampvuurtjes aan het strand, uitbrakken met behulp van overheerlijk en persoonlijk bezorgde paddy´s (empanadas) in een hangmat en niet geheel onbelangrijk, er werd teruggekeerd naar de onderwaterwereld (bij nabaat mijn excuses voor deze bijna onwaarschijnlijk paradijselijke maar niet al te literaire opsomming)!
Deze terugkeer in de onderwaterwereld stond dit keer in het teken van het behalen van mijn advanced. De hiervoor benodigde duiken waren leuk maar werden dubbel en dwars overtroffen door het snorkelen. Twee lokale eiland dudes brachten ons naar de beste plek van het hele eiland alwaar we getuigen waren van gigantische mantelroggen, een schildpad, en een slordige hoeveelheid nurse-sharks. Alsof dit nog niet genoeg was werd mij door een van de locale dudes een spare-gun (harpoen) in de hand geduwd met hierbij de boodschap of ik ons van ons avondeten wilde voorzien. Hoe OER wil je het hebben….! Zonder aarzelen dook ik een aantal meter naar beneden om vervolgens hopeloos mis te schieten…geen eten…waren het niet dat de locale dudes over net iets meer expertise beschikte. Deze zee had echter meer te bieden dan verse vis, op onze weg terug bungelde er een geplastificeerd pakket op de golven. Dit werd locaal getypeerd als white lobster (oftwel: minimaal 5 kilo cocaine). Zich bewust van het schijnbaar aanwezige risico hielden de locale dudes het, ongemakkelijk maar waar, bij de vis en werd koers gemaakt naar de kust. Met een heerlijke maaltijd (zonder white lobster) werd meteen een 8 dagen durende en uberheerlijke ajland periode afgesloten. Ook nam ik afscheid van me matties met wie ik meer dan een maand onder wederzeids genot had samen gereisd.
Om heimwee naar deze booys te voorkomen was er maar 1 oplossing…..SURFEN!!!! Hiervoor werd ik overgevlogen naar San Juan Del Sur. Deze plek staat internationaal bekend om zijn 4 stranden alwaar zo goed als het hele jaar een constante en cleane swell de stranden op klapt. De eerste dag ontmoette ik meteen 4 Australische beauties die niet geheel ontoevalig ook over de nodige surfskills beschikte. Met deze ingredienten kun je natuurlijk maar 1 maaltijd bereiden…….een 5 koppige surforgie waarbij de barrels ons om de oren vlogen om vervolgens als natte dweilen op het strand te worden uitgespuugt. Deze teleurstellende surfskills werden elke avond de vergetenis ingedronken, want zoals gebruikelijk in surfutopia´s is er geen gebrek aan leuke gezellige barretjes.
De volgende dagen stonden in het teken van het regelen van een ticket naar Colombia alwaar mijn lieftallige en stinkende vriendinnetje mij zou komen opzoeken……YEEEAAAAHH…maar un nog even geen ge-yeah, allesbehalve……
Na wat advies ingewonnen te hebben bleek dat het 250 dollar voordeliger was om via Miami (Fort Lauderdale) in plaats van direct van Managua naar Cartagena, Colombia. Als we dan toch de mogelijkheid hebben waarom dan niet 2 dagen in Miami bivakeren, dacht ik. Om de hieropvolgende chaos te beschrijven zal ik maar zwijgen of alle retarded service medewerkers die ik aan de lijnt heb gehad om een ticket te bemachtigen. Na drie dagen had ik eindelijk het vliegticket bemachtigd….Op naar het vliegveld in Managua (de gevaarlijkste stad van centraal Amerika). Hier aangekomen bleken de breinloze balimedewerkers alsnog een fout te hebben gemaakt in de datum van de tickets waardoor de geplande 2 dagen miami vervangen werden voor 5 uur en ik dus twee dagen opgesloten zat in het ‘ooow zo gezellige’ Managua. Na deze twee dagen isolatie vloog ik uiteindelijk naar Miami . hier bleek na 5 uur wachten dat ik geen bewijs (of visum) had dat ik Colombia binnen een bepaalde termijn zou verlaten dus moest ik twee dagen op de volgende vlucht wachten.
Dus toch Miami, op naar South Beach dan maar waar ik overdonderd werd door alles maar dan ook alles wat westers is. Vermenigvuldig je gedachten met 10 en je ziet gigantische wolkenkrabberhotels, lambo´s rollses & onze vuurrode italiaanse vrienden, high fashion, fake tits noses lippen en totaal verplastificeerde lichamen rondparaderend op muscle beach en ocean drive. Een bijna onoverkomenlijk contrast met Guatemala, Honduras of Nicaragua.
Uitgetogen skyscrapers v.s. ingetogen kerk
Na mezelf enigzins aangepast te heben ben ik snoeihard gaan stappen in 1 van de grootste clubs van de states, heb ik me laten adviseren voor een onbetaalbare tatoage bij miami-ink en heb ik genoeten van starbucks, urban outfitters en taco bel. De twee dagen in relative luxe vlogen, eerlijk is eerlijk, voorbij.
Miami Jamie Jamie …..why I like the tastes of the states
Nadat ik een busticket gefaked had om aan te kunnen tonen dat ik Colombia zou verlaten dacht ik voorbereid te zijn voor de vluchten. Echter, op de laatste dag kwam ik erachter dat mijn bankpas en mijn creditcard zich niet konden aanpassen aan miamiaanse pinautomaten en dat ik vanaf dat moment dus geen betaalmiddels meer had. Gelukkig had ik nog 30 dollar achtergehouden voor dit soort noodomstandigheden. Hier zou ik het net mee kunnen redden, 20 dollar voor 1 nacht in het hostel en 10 dollar voor vervoer naar het vliegveld. Een taxi zou 100 dollar gekost hebben, geen optie, dus werd voor de bus gekozen. Alsof ik vervloekt was bleek bleek mijn vliegticket op dezelfde dag te vallen als de jaarlijkse marathon van Miami waardoor mijn busreis in plaats van 3 uur welgeteld 6 uur duurde. Overduidelijk de langste en meest zenuwslopende 6 uur van mijn leven. Door deze vertraging kwam ik 15 minuten voordat het vliegtuig daadwerkelijk vertrok aan op het vliegveld. Me van mijn situatie bewust schoot ik in alle paniek voor in de check-in rijen. De donkergekleurde mevrouw achter de bali vertelde me met de kenmerkende nigger-attitude dat ik het niet meer zou halen omdat de boardingprocedure al gesloten was. In alle paniek barste ik bijna in huilen uit waardoor ze me een kans gaf, without any garanties!! Ik moest rennen en heb het voor elkaar gekregen om de 3 omslachtige maar typisch Amerikaanse lagen douane in 1 minuut te paseren zonder enige vorm van hollandse bescheidenheid. Met een noodgang rende ik, onder het nagalmen van minimaal 100% van het amerikaanse scheldwaarden vocabulair, naar de gate! Ik had het gehaald en je kunt je voorstellen dat ik nog nooit zo opgelucht ben geweest. Het had zomaar anders af kunnen lopen zonder: geld, bankpas, creditcard, visum, maar vooral zonder inlevingsvermogen want dat kennen ze in het huidige onder recessie onderhevige Amerika niet meer!!
Wat als……......v.s....een paar dagen later….miljonair in colombia!
Dit maakt meteen een goed bruggetje naar een cliffhanger voor het volgende blog (hoe fucking cheezy): Wil je weten hoe koen en zijn kornuiten miljonair zijn geworden....blijf deze blog dan checken...!!!